خودشناسی

امروز دقیقاً جایی هستیم که می‌خواستیم باشیم.

سر خودمان کلاه نگذاریم. اگر می‌خواستیم به چیزی برسیم، برایش یک کاری می‌کردیم و بالاخره به آن می‌رسیدیم (و یا حداقل به آن نزدیک می‌شدیم)

و اگر نرسیده‌ایم، احتمالاً خیلی برایمان مهم نبوده و یا حالش را نداشته‌ایم که کاری برای رسیدن به آن انجام دهیم!

اگر می‌خواهید بدانید در آینده کجا خواهید بود، پیشنهاد می‌کنم پیشگویی من را بشنوید:

هر راه حلی، مشکلات خودش را دارد.

هر موفقیتی، هزینه‌های خودش را دارد.

اگر می‌خواهیم به جایی برسیم، باید بدانیم مسیر رسیدن به آنجا، چه دشواری‌هایی دارد و آیا حاضریم هزینه‌ها و سختی‌های رسیدن به مقصد را تحمل کنیم یا نه؟

اگر حاضر نیستیم هزینه‌ها را بدهیم، بهتر است وقت‌مان را با رویابافی هدر ندهیم.
بهتر است مقصد و هدفی را انتخاب کنیم که حاضریم هزینه‌هایش را هم بپردازیم.

خودشناسی ، اینکه من بدونم چه ویژگی‌ها و خصوصیاتی دارم؛ اینکه بدونم در موقعیت‌های مختلف، چه واکنشی نشون می‌دم؛ اینکه بدونم ریشه کارها و حرف‌هام، چیه و مثلاً چرا الان با شنیدن یک حرف ساده، انقدر به‌هم ریختم؛ برای هر کسی واجبه؛ ولی باید بدونیم که:

کمالگرایی ویژگی خیلی از ماست. همه چیز باید درست باشد تا شروع کنیم. ولی به نظرم، خود کمالگرایی ،‌ یکجورهایی نقاب ماست و شاید ما کمالگرا نباشیم و فقط ادای آن را در می‌آوریم! اما چطور؟

قبلاً در مطلب « لطفاً به سایه من گیر ندهید » از سایه‌ها صحبت کردم. خیلی خلاصه:

سایه‌ها، زندگی زیست‌نشده و خصوصیات سرکوب‌شده‌ی ما هستند.

من یک عادت عجیب، بی معنی و شاید کمی مسخره دارم: اینکه بعد از دوش گرفتن، هر وقت می خواهم حوله ام را به تن کنم، اول، دو سه بار محکم تکانش می دهم؛ بعد آن را می پوشم. در واقع یکی از باورهای من این است که اول باید حوله حمام را تکاند!

دیده اید بعضی ها را … برایشان از یک مشکل و بدبختی حرف می زنید. درد دل می کنید که چرا بدبختم و چه و چه … ولی این بعضی ها همیشه می گویند اینکه چیزی نیست.. برای من همچین اتفاق بدتری افتاده بود. خلاصه هر چه بگویید، یک پله بدترش را برایتان تعریف می کنند.

همه ما، هر روز، چند بار، عصبانی می شویم. اما چرا عصبانی می شویم و چطور عصبانی نشویم؟!

خیلی ساده:

هر وقت انتظاری داشته باشیم که برآورده نشود، عصبانی می شویم.