دو سال پیش، کمی بعد از روز تولدم، مطلبی نوشتم با عنوان حسابرسی و سال مالی آدمها.
و اشاره کردم که در سال گذشته تا حدی از خودم راضی بوده‌ام.
همانجا هم اشاره کردم که روز تولدم، برای من خوشایند نبوده و حس خوبی به آن نداشته‌ام.
امسال، در روز تولدم در یک گردهمایی بودیم و برگزار کننده که روز تولدم را می‌دانست، اعلام کرد و خلاصه روز تولدم لو رفت! و جالب اینکه حس بدی هم نداشتم.
داشتم با خودم بررسی می‌کردم و دیدم باز هم تغییر کرده‌ام. باز هم نگاهم به خودم بهتر شده. باز هم یک پله در پذیرش خودم، همانطور که هستم، جلوتر رفته‌ام.
امسال وقتی در اینستاگرام، دوستانم که خبردار شده بودند، استوری می‌گذاشتند برای تولدم، حس خوبی داشتم و کمتر از قبل، معذب می‌شدم.
این تغییرات به نظرم به این دلیل است که من بیشتر از قبل خودم را همینجوری که هستم قبول کردم.
من قبول کرده‌ام که این موجود، با همه ویژگی‌های خوب و بدش است که شده شاهین شاکری.
قبول کرده‌ام که کامل نیستم و نخواهم شد. پس تلاش بیهوده‌ام برای کمال‌گرایی، بی‌سرانجام خواهد ماند.
جالب اینکه دوستانی که ویژگی‌هایی مثل خودم دارند، ناخواسته کمک زیادی به من کردند.
وقتی می‌بینم فلان آدم به‌ظاهر خوش‌تیپ و با معلومات، از خودش راضی نیست و مدام از خودش ایراد می‌گیرد، یاد می‌گیرم که مثل او نباشم. تلاش می‌کنم که از خودم کمتر ایراد بگیرم.
قبلاً وقتی می‌خواستم مثلاً یک پست در اینستاگرام بگذارم، با خودم کلی کلنجار می‌رفتم و حتی شاید پشیمان می‌شدم. این روزها، وقتی پذیرفته‌ام که من همینم و قرار نیست همه افراد هم با من موافق باشند و از من خوششان بیاید، به سادگی محتواهای جدیدی تولید و منتشر می‌کنم.
و جالب اینکه بازخورد بهتری هم می‌گیرم.
این پست وبلاگم هم بدون برنامه و ویرایش و تلاش برای سئوکردن نوشته شده! کاری که قبلاً باید برایش وقت و انرژی زیادی می‌گذاشتم.
خلاصه اینکه من، شاهین شاکری، خودم را بیشتر از گذشته قبول کرده‌ام و دوست دارم.
و این احساس جدید، باعث می‌شود آدم بهتری باشم. هم برای خودم، و هم برای خانواده، اطرافیان و اجتماعم.